Het is klokslag twaalf uur. De fontein voor mij blaast krachtig haar waterdruppels door de omhooggerichte lichtbundel. Naast het bankje waar ik zit zoemen de muggen koortsachtig rondom een lantaarnpaal. Op mijn schouders glijden langzaam enkele tranen van haar. Ik schrik op uit mijn gedachten die reeds op het mooiste eiland van de Balearen zijn. Een schuldgevoel maakt zich van mij meester. Ben ik nu een asociale zak omdat ik mijn vriendin twee maanden in de steek laat voor mijn eigen plezier? Even laat ik mij meevoeren door emotie en lopen mijn tranen over in die van haar. Maar dan winnen de gedachtes aan een wit strand met een azuurblauwe zee het weer. Nog vijf uur voor het vliegtuig vertrekt.

Sta op en loop richting het huis dat ik de komende maanden niet ga missen. Mijn arm heeft zich stevig om haar heen geslagen. De fontein en het bankje blijven alleen achter met de muggen.

De koffers tuimelen over elkaar als de band waarop ze staan een s-bocht maakt en links en rechts de bagage op de grond klettert. Een Duitser roept ‘stront’ als hij ziet dat een flinke winkelhaak zijn dure lederen koffer heeft geruïneerd. Helemaal ‘grote stront’ wordt het als hij ziet dat zijn eigen roestige parasol de dader is van dit misdrijf. Wie neemt er dan ook zo’n parasol mee naast zo’n dure koffer?

Enfin. De laatste uren zijn omgevlogen. Na de heksenketel op schiphol in de vroege morgen, waar het leek of heel Nederland probeerde te emigreren zit ik nu op het balkon van een Duitse immigrant. Tenminste, dat heb ik gehoord van zijn – en nu ook mijn – huisgenoot Marc, eveneens een Duitse immigrant. Morgen komt de eigenaar van het appartement terug uit Mexico en met een beetje gunstige wind begint morgen een nieuwe uitdaging: Kitesurfen!