Geren door de gang. Langzaam ontwaak ik uit een diepe slaap. “Wind” is alles dat ik zo snel kan horen. Spring uit bed, trek mijn surfbroek aan en loop naar de kamer. Daar aangekomen staat de huisbaas gebarend te bellen alsof de persoon aan de andere kant precies kan zien wat hij met zijn hand aangeeft. Snel wordt het duidelijk dat we naar de Noordkant van het eiland moeten. Daar is de wind.

Na snel een mierzoete Mallorquinse delicatesse als ontbijt te hebben verwerkt begint het verschepen van de benodigheden voor een dag kite-les. Niet minder dan vijf kites gaan mee in de auto vergezeld van enkele boards en trapezes. We steken het eiland over in Noordelijke richting alwaar we de studenten voor een dag vliegergevaar oppikken. Dan begint de zoektocht naar de beste spot. Omdat het hartje zomer is zijn de meeste stranden vol met mensen dus moeten we het hebben van de afgelegen pitoreske strandjes. Ook niet verkeerd. Alleen zijn er dan dus geen gezellige strandbarretjes, maar daarvoor in de plaats een hele hoop ondefinieerbare bruine pluizige balletjes die nogal eens in je voeten willen steken.

In ieder geval zijn de dagen lang. Het is vaak een kwestie van wachten op goede wind. Als de schuimkopjes op de zee te voorschijn komen zie je binnen korte tijd zo tien tot vijftien kites de lucht in gaan. Daartussen dus ook de kites van onze school, met dat verschil dat door onkunde deze vaak in het water worden gestuurd door de studenten. En aangezien ik de afgelopen twee dagen zelf ook de student uit heb gehangen kan ik niet zeggen dat die grote vlieger totaal stabiel in de lucht was. Maar het gaat steeds beter. Op het moment ben ik veel aan het oefenen voor de standoff. Oftewel, het omhoog komen uit het water en het rijden van het board. Ik heb goede hoop dat vandaag dat wel eens zou gaan kunnen gebeuren.