De Garagedeur

Vier etages onder mijn appartement hier op Mallorca bevindt zich een oude roestige garagedeur. Iedereen weet dat de deur daar zit. Menig autobezitter heeft zijn auto elders moeten afhalen als het voertuig daar in de haast of moedwillig werd geparkeerd. Twee keer per dag gaat met een vals schel geluid de ijzeren massa langzaam omhoog. Als de deur een handlengte is opgetakeld verschijnt een hondensnuitje die alvast ruikt of de kust veilig is. Meestal is dat zo en dan waagt ook de oude bazin zich schuivelend langs de gevel op het troitoir. Wanneer de vrouw de garage uit is komt een rood klein seniorenautootje de straat op gereden om even later beladen met boodschappen terug te keren. Het ritueel herhaalt zich dan in omgekeerde volgorde. Eerst schuifelt de vrouw achter haar hondje naar binnen waarna het rode autootje langzaam de garage in tuft.

Over auto’s gesproken, ze interesseren mij niet echt. Als kind had ik er meer lol in het rokje van mijn zus haar barbiepop uit te peuteren dan de motorklep van een miniatuurautootje op te tillen. Mijn rijbewijs had dan ook niet de hoogste prioriteit, al is het wel handig al dan niet onmisbaar om hier op Mallorca te hebben. In Nederland heb ik er aardig voor in de buidel moeten tasten, maar hier lijkt het of het merendeel van de eilandbewoners het roze papiertje bij een fles Hierbas -ambachtelijke kruidenlikeur- cadeau heeft gekregen.

Tevens bestaat er volgens mij geen Spaanse vertaling voor richtingaanwijzer. Alleen toeristen in gehuurde panda’s weten het stokje links van het stuur te vinden. De rest heeft hem afgebroken toen het geen stuurschakelpookje bleek te zijn. Over racen gesproken. Als je er links niet langskomt druk je de auto rechts van de weg, steek je binnendoor. Terug naar links om die linkerrijbaanparkeerder eens flink terug te pakken. Vol remmen. Een paar ‘hijo de puta’s naslingeren en er lekker met de snelheid van het licht vandoor blazen. Een beetje jammer dat ik nou net diegene was die voor ‘hoerenzoon’ werd uitgemaakt en een fabuleuze bijna-dood-ervaring in de pocket kan steken.

Maar dan inparkeren. Prachtig hoe de Nederlander zijn bumper oppoetst en de Spanjaard hem met volle kracht een net iets te ruim geparkeerde auto inbeukt. Toch zie ik hier een prachtig fenomeen. Vrouwen parkeren beter in. Misschien komt het omdat ze doorgaans in niet zo’n reusachtig fort hoeven rond te karren, maar tevreden zijn met een iets kleiner model. Tevens denk ik dat meer rust en souplesse voor soms mirakuleus inparkeerwerk zorgt. Zo zag ik een flink opgefokte bodybuilder met naast hem zijn blonde verovering flink naar voor en achter raggen met zijn gepimpte bak om maar genoeg plek te krijgen. Toen de auto’s naast de uitermate smalle parkeerplek ook bij de volgende auto’s het alarm af lieten gaan had de man er genoeg van. Hij stapte uit, smeet zijn sleutels in de auto waarna de vrouw achter het stuur kroop. Door lichtjes de bumpers van aangrenzende auto’s te raken had ze de gele cabrio binnen een minuut op zijn plek staan. Wat er uiteraard voor zorgde dat de aders in de nek van de vriend nog meer opzwollen.

Wat je ook niet verwacht is hetgeen hier elke zondag plaats vindt. De oude garagedeur gaat piepend open, het hondje en het vrouwtje verschijnen, dan het rode seniorenwagentje. Even later keert de bestuurder van het rode seniorenwagentje terug zonder auto. Het is van bovenaf gezien een bos wit haar met een grote kale plek in het midden. Als hij de garage inloopt duurt het enkele minuten tot een oorstrelend motorgeluid de buurt vervult. Langzaam rolt het geheim van de roestige garagedeur de straat op. Het paard op de rode moterkap lijkt te steigeren van geluk als het de zon tegemoet rijdt. Eindelijk mag het beste beest van stal de weg op. Zonder richting aan te geven slaat de Italiaanse pracht links de straat in op weg naar de zee.