Zwaar maar waard. De beklimming van de Mount Kinabalu.

Voordat we aan Kinabalu beginnen nog even terug naar de zonsopkomst op het Indonesische eiland Java.

We genoten van de eerste zonnestralen die het gevecht aan gingen met de wolkendeken die over de bomen heen lag.

Een prachtige uitzicht over de Bromo vulkaan, maar het heeft ons weinig tot geen moeite gekost. De meer dan 2000 meter waren we niet op eigen kracht opgeklommen. Een 4x4 bracht ons bijna tot aan de top. Is er geen plek waar je het op eigen kracht mag proberen?

Wie zoekt zal vinden. Op het eiland Borneo ligt een van de hoogste bergen van Zuid-Oost Azië: Mount Kinabalu met de piek op 4095 meter.

De top is alleen te voet te bereiken. Er zijn twee routes. De route via de Timpohon gate en de route via de Mesilau gate. Timpohon is de kortste en langst bestaande route. Wij kozen voor de recenter geopende Mesilau route. Deze route is twee kilometer langer.

Het voordeel van deze route is dat de natuur nog weinig heeft ingeboet.

Het regenwoud is er op sommige gedeeltes dicht begroeid.

Onderweg zien we prachtige 'apenbekers', zoals de locals ze noemen. Ze heten apenbekers, omdat apen ze ook wel gebruiken om uit te drinken.

De apenbeker lokt met zijn bonte verschijningsvorm en versiering insecten en reptielen om in de beker van de nectar te drinken. Eenmaal in de beker zijn de wanden zo glibberig dat ze de weg terug niet kunnen maken. En dus verdrinken ze in de nectar. Ratten en vogels vallen soms zelfs ten prooi aan de plant. Een enkele vleermuis kan in symbiose met de plant leven door in hem te schuilen. De plant leeft vervolgens van de uitwerpselen van de vleermuis.

De ondergrond van de beklimming verandert continue gedurende de klim.

Door het verre van monotone karakter van de Mesilau route is het een aangename klim.

We lopen veel door wolken tot we deze ontstijgen.

En de eerste toppen van de Mount Kinabalu zichtbaar worden. Dit worden de 'ezelsoren' genoemd.

Nadat de Mesilau route en de Timpohon route samen zijn gekomen is het nog twee uur naar het rustpunt Laban Rata.

Veel rust krijgen we niet. De hoogte en de inspanning eisen hun tol en het is moeilijk om in slaap te komen voordat we om 2 uur 's nachts weer wakker worden om de laatste 2.8 kilometer omhoog te hiken. Hoofdpijn en verhoogde temperaturen vallen ons ten deel, maar we zetten door.

Eenmaal aan het klimmen voelen we ons beter. Een touw vastgemaakt aan de rotsen wijst ons de weg.

Na een paar zware uren in het donker omhoog bereiken we de top. Het regent en waait. De gevoelstemperatuur ligt onder het vriespunt en helaas kunnen we niet lang van het uitzicht genieten.

Omdat ik teveel dingen tegelijk doe, een extra trui aan trekken, afdalen, fotograferen, krijgt de hoogteziekte plotseling vat op me. Ik krijg een misselijkheidsaanval waarvan ik bijna flauw val. Mijn gevoel zegt dat ik niet meer verder wil, maar mijn verstand en de gids manen mij om snel te gaan afdalen om de hoogteziekteverschijnselen tegen te gaan.

Het is in de koude regen en wind een zware afdaling terwijl ik me voel alsof ik elk moment over mijn nek kan gaan. De gids heeft zo zijn eigen manier om de regen tegen te gaan.