RSS
Header

Stefan van der Kamp doet buiten gewoon verslag.
Hij werkt als fotograaf, redacteur en regisseur.

Killing Tree & Killing Cow in Cambodja

Artikel | Travel

Cambodja is het meest aangrijpende land waar we doorheen reizen. Een land waar in de laatste 25 jaar van de vorige eeuw een kwart van de bevolking is uitgemoord. En ondanks deze recente gruwelijkheden hebben de Cambodjanen, of ook wel Khmer genoemd, een onuitwisbare glimlach, een aanstekelijke openheid en een vertrouwen waar helaas te vaak misbruik van wordt gemaakt. Cambodja is een land dat geen mens ongeroerd laat en daarom een uitstekende plek voor een vakantie. Een greep uit de bizarre en hoopgevende gebeurtenissen in Cambodja.

De Killer Tree (expliciet)


Deze op het eerste gezicht normale boom zorgt bij het horen van de gruwelijke functie voor rillingen door de ruggengraat. De boom staat op Choeung Ek. De naam van een verzameling massagraven in de buurt van hoofdstad Phnom Penh. De boom met de bijnaam Killing Tree werd door de beulen van de Khmer Rouge gebruikt om baby’s tegen dood te slaan. Volgens de Khmer Rouge was het beter om tien onschuldige mensen op te pakken dan een schuldige te laten gaan. En als de Khmer Rouge besloot dat er iemand schuldig werd bevonden was er het adagium: “To dig up the grass, one has to remove even the roots.” Gecombineerd met paranoia leverde deze lijfspreuken een cocktail voor het massaal vermoorden van baby’s tot volwassenen van de eigen bevolking. Op de foto zie je een gat in de grond, onder de toren. Dit is een van de massagraven waar de mensen in werden gegooid. De toren op de achtergrond is een gedenkplek. Een verzamelplaats van schedels en botten die uit de graven zijn gehaald. In verschillende verdiepingen liggen de schedels gesorteerd op leeftijd toen ze stierven. Nog niet alle botten, kleding en schedels zijn geborgen. Toen wij over de Killing Fields liepen zagen we kleding, tanden en botten uit de grond komen. Deze plek laat geen mens ongeroerd. Gerechtigheid is er echter voor de slachtoffers nog niet geweest. Er is slechts een gevangenisdirecteur voor het Cambodja-tribunaal verschenen en veroordeeld.

De koe zegt boe-m

Van het bezoek aan de killing fields en gevangenis S-21 bij Phnom Penh waren we van ons stuk gebracht. Maar dan komt het absurde van het land dat Cambodja heet. We worden gevraagd of we na het bezoek aan deze gedenkplaatsen stoom af willen blazen: op de shooting range. De vraag is of we zin hebben om met een AK-47 te schieten, op een levend doelwit. Een kip, of als we geld over hebben een koe. Al moeten we dan wel een raketwerper huren, een raket kopen, en verplicht een AK-47 huren. Dit is om de koe uit zijn lijden te verlossen als deze nog niet dood is na de raketinslag.

We hebben de koe gewoon boe, in plaats van boem, laten zeggen om de volgende redenen.

  • Het gevoel van het aanbod is alsof we net een concentratiekamp hebben bezocht uit de Tweede Wereldoorlog en dan worden gevraagd of we zin hebben om een koe te vergassen.
  • Onder de Cambodiaanse bevolking is honger nog steeds een begrip wat leeft. Voedsel verspillen door een koe op te blazen is doodzonde.
  • Dieren voor het plezier opblazen is sadistisch.

Wat moet je dan doen nadat je naar een indrukwekkende plek als de Killing Fields bent geweest? Daarvoor kregen we een uitstekende tip.

Rijst naar het weeshuis brengen

Als kind had ik wel eens dat ik mijn bord niet leeg wilde eten, omdat ik bijvoorbeeld de spruitjes niet lekker vond. Dan zei mijn moeder altijd: eet je bord leeg, want de kindjes in Afrika zouden er van smullen… Enfin, waarschijnlijk komt de uitspraak meerderen wel bekend voor. Ik dacht haar dan te slim af te zijn door te zeggen dat we de spruitjes dan wel konden opsturen in een envelop. Maar dan gaf mijn moeder weer aan dat het bedorven zou zijn op het moment dat de spruitjes dan aan zouden komen. En uiteindelijk gingen dan met wat appelmoes als glijmiddel de spruiten richting mijn maag.


Hier in Cambodja zit je zo dicht op de armoede dat je je bord niet leeg hoeft te eten. Er lopen genoeg kinderen en volwassenen over straat die je bord graag met je willen delen. Omdat je daar maar een enkeling mee helpt besloten we om toch te gaan voor een manier van helpen waar dezelfde persoon mee kwam die ons het koeien schieten had aangeraden: rijst naar een weeshuis brengen. De Lighthouse Orphanage vangt kinderen op van verschillende achtergronden die hun ouders zijn verloren.

Een zak rijst van 50 kilo waar je 700 tot 1000 kinderporties uit haalt kost 50 dollar. Je kan het zelf gaan brengen of via de website een donatie doen. Het leuke van zelf brengen is de rondleiding door het weeshuis en het voetballen met de kinderen.

Weeshuis in de strijd tegen slavernij


Een weeshuis is een belangrijk instrument in de strijd tegen mensenhandelaren. Arme jongens en meisjes worden maar al te makkelijk verkocht aan bordeelhouders of vissers die gratis arbeidskrachten zoeken. De slavernij is springlevend vandaag de dag. Een weeshuis is een plek waar op de kinderen wordt gelet en zo voorkom je dat ze ten prooi vallen aan mensenhandelaren. Organisaties als International Justice Mission en ook de CNN zette zich actief in tegen moderne slavernij. Kijk hoe je kan helpen op hun websites.

Cambodja is een vakantieland


Dit klinkt wellicht als een sombere opsomming van redenen om het land te mijden. Maar vakantie vieren in Cambodja zorgt voor een beleving die ongeveer alle emotiegebieden van de mens bespeelt. Je kan hier huilen en sidderen van de gruwelijkheden die hier hebben plaats gevonden. Je kan hier intens blij zijn met de bevolking omdat die tijd voorbij is. Samen de vrijheid vieren en blijven werken voor meer rechtvaardigheid door de juiste initiatieven te ondersteunen van de bevolking. Verbaasd genieten van een bezienswaardigheid zoals de bomentempel (zie foto) nabij Angkor Wat, waar de bomen de tempel zijn gaan overwoekeren. Een attractie van wereldklasse.

De boottrip tussen Siem Reap en Battambang waarbij voortdurend kinderen vol enthousiasme ons lachend en zwaaiend begroeten laat een onuitwisbare indruk achter. Ze bezitten weinig tot niets en hebben voornamelijk elkaar. De blijdschap van de kinderen is niet gespeeld en de lach is van oor tot oor. Zo weinig hebben en zo blij zijn. Daar kunnen wij als westerlingen nog veel van leren. Een vakantie naar Cambodja laat geen mens ongeroerd.


 

 

 

 

 

Comment with Facebook

Comment on site