Van diepte naar hoogtepunt op de Filipijnen.
De Filipijnen. Wat we dachten dat een vakantie in een vakantie zou gaan worden werd een avontuur dat ons verstand ten boven ging.
Allereerst reizen we vanaf de hoofdstad Manila met een bus en een boot en nogmaals een bus en een boot naar het piepkleine eilandje Noord-Pandan waar we in dit hutje op het strand verblijven. Een zonnepaneel zorgt voor wat licht 's nachts. Geen zon? Geen licht.
Noord-Pandan ligt ten westen van het Filipijnse eiland Mindoro. Pandan is klein boven water, maar des te groter onder de zeespiegel.
We pakken onze snorkel en duiken naar het huiskoraal waar we worden opgewacht door een vis die je niet moet aanraken.
De koraalduivel is een imposante verschijning en met zijn uitgespreide kammen kan hij vriend en vijand verlammen. Afblijven dus.
Afblijven is sowieso het adagium als bezoeker van de onderwaterwereld. De organismen onder de zeespiegel zijn zo gevoelig dat een lichte aanraking van de vinnen al een dood kan betekenen.
Gelukkig is kijken dan ook een feest voor de ogen. Van de vrolijke en uiterst territoriale anemoonvis.
Tot de gestipte vrienden die hun rust zoeken op het harde koraal.
Wat kruipt er daar onder ons door? Het is de witzwart gestreepte zeeslang die soepel door het water glijdt.
Op het zeegras aangekomen zien we een geelogige kogelvis. Op het moment dat deze vis zich bedreigt voelt en opblaast wordt het een ronde kogel met scherpe spikes.
Ook van de partij is de blauwgespikkelde pijlstaartrog. Een pijlsnelle vis als hij wil. En anders rustig rustend op de zeebodem.
Terugkomend van een hap adem is dit de green sea turtle. In Nederland noemen we dit prachtige beest de soepschildpad.
De mens is waarschijnlijk dan ook de grootste bedreiging voor dit beest. Voor de andere vissen is het wel zo veilig om onder die grote kin te schuilen.
Na een dag onderwater is het tijd om ons bed op te zoeken.
Daar hebben inmiddels ook andere bewoners van de hut hun intrek genomen. Mirre is er niet helemaal gerust op.
Ter grootte van een tarantula zit deze spin naast onze ingang. De poten zijn minder harig en het lijf minder dik. Maar het blijft indrukwekkend. Volgens de locals kan deze bijten, maar is hij niet giftig. Welterusten!
De zonsopgang maken we mee. We staan vroeg op om naar Apo Reef te varen. Twee uur met de boot vanaf Noord-Pandan.
De outrigger boats, bangka's, zijn het nationale vervoermiddel over water tussen de Filpijnse eilanden. Hier zijn we aangekomen op het afgelegen Apo Reef. Een beschermd onderwaternatuurreservaat.
De beste manier om dit te gaan bekijken is door de duikspullen aan te trekken.
Deze rustende Hawskbill turtle, of Karetschildpad heeft zijn poten uitgestrekt over het koraal dat schuin wegloopt in de diepte.
Tonijn, naast lekker ook prachtig om te zien.
De enorme scholen vis trekken ook jagers.
Zoals deze witpuntrifhaai.
Na een fabelachtige onderwaterwereld te hebben mogen aanschouwen is het tijd om door te reizen.
Met wat tuc-tuc's, bussen waarin wordt gebeden voor vertrek (en terecht als je de status van de wegen ziet) en een paar boten komen we aan op de meest beroemde kitespot van de Filipijnen: Boracay.
De wind is ons goed gezind en zowel Mirre als ik pakken onze sessies mee.
Na gezweef boven het prachtige groene water is het tijd om door te vliegen naar een rustiger eiland.
Malapascua eiland is een zeer laidback eiland. Maar vergis je niet. Het heeft enorme hoogtepunten.
Een van deze hoogtepunten is zodanig spectaculair dat hij binnenkort een hoofdrol speelt in de film: Oog in oog met de zorrohaai.
De laatste uitdaging bereiken we met een boottocht, busrit en vlucht.
Maar eerst gaan we nog een keer op zoek met de locals naar de Butanding. De locale naam voor de walvishaai die elk jaar weer naar de wateren bij Donsol komt.
Ook binnenkort in de film meer over deze majesteuze verschijning.
Dan de laatste uitdaging. De meest actieve vulkaan van de Filipijnen, hier op archiefbeeld gemaakt door Luitenant Leonard Johnson. De uitbarsting van de Mount Mayon in 1926.
We ontmoeten in Donsol een gids die ons overtuigd om naar de top van deze rokende geweldenaar te klimmen. Een beklimming niet zonder gevaar en uiterst intensief. Samen met Mirre en mij klimt de Nederlandse Aster mee. Het begin van de beklimming is deels door dichte begroeing.
We hebben een team van vijf locals die ons begleiden naar de top en zelfs voor ons koken: op de locale manier.
Het uitzicht vanaf het basiskamp is bij het ochtendwaken fenomenaal.
De top lijkt niet ver, maar schijn bedriegt.
Met hulp van de locale gidsen klimmen we omhoog tot we boven het wolkendek uitstijgen. Veel van de jongens op slippers (!).
We beseffen ons dat deze tocht het uiterste van ons gaat vragen in oplettendheid en waakzaamheid. Een vallende rots of steen kan grote gevolgen hebben.
Enkele stukken zijn zeer steil.
Het uitzicht bijna bij de top is absurd en rechtvaardigt voor ons de klim.
Het vieren van de beklimming op de top is kort, maar krachtig. We kunnen slechts een deel van de krater zien, te dicht bij komen is te gevaarlijk vanwege de kans op instorting. De afdaling blijkt het zwaarst en daardoor des te gevaarlijk. Continue moet je scherp blijven bij elke stap om jezelf en anderen niet in gevaar te brengen.
Een wonderlijk avontuur is ons ten deel gevallen op de Filipijnen. De onderwaterwereld, de prachtige eilanden, de beklimming van de vulkaan, het ging ons verstand ten boven. Een groot deel van de reis hebben we betaald van de cadeau's die we kregen tijdens onze bruiloft. Een beter cadeau hadden we ons niet kunnen wensen.
Wauw wat een mooi verhaal. Beginnen met een diepte punt, en dan opbouwen naar een hoogtepunt!! Heel mooi!! #jaloers
Pingback: Een fotograaf die jouw verhaal in beeld brengt | Stefan van der Kamp | Freelance Media Professional
Pingback: Leave nothing but footprints. Take nothing but pictures. | Stefan van der Kamp | Fotograaf, schrijver en editor
schitterende opnames en een mooi foto avontuur wij zijn onlangs in de Filipijnen geweest een cultuurschok en wonderschoon