Tien jaar liefde in Lisse.
Tien jaar zijn ze al samen en vandaag is de dag dat ze hun liefde bezegelden met een ring. Bekijk de fotoserie.
De zon brak door op de Olmenhorst na het ja-woord.
Na bijna 15 jaar samen is het dan zover. De trouwdag is daar. Een dag die begint met regen, totdat het ja-woord is gegeven. Klik hier om naar de fotoserie van de bruiloft op de Olmenhorst te gaan.
Meelopen met de politie van bureau Hoefkade
Even daarvoor waren we met hoge snelheid naar een inbraak gereden, toen vond ik het nog leuk. Met zwaailichten achter de boeven aan. Het voelt als een jongensdroom. Maar nu word ik misselijk. Ik word niet zozeer misselijk door de hoge snelheid en scherpe bochten van de politieauto, maar wel door de oproep. Een poging tot zelfmoord. Als we aankomen bij het adres merk ik bang te zijn voor wat we aan gaan treffen. De agenten twijfelen geen seconde en lopen met ‘de sleutel van Den Haag’, oftewel een stormram, naar de deur.
Daar had ik niet bij stil gestaan toen ik mij op gaf om mee te rijden met de politie. Ik rij mee als ‘burger in blauw’, een programma opgezet om burgers inzicht te geven in het werk van de politie. Samen met agenten van bureau Hoefkade ga ik mee met een dienst in de Schilderswijk van Den Haag.
Voordat we de straat op kunnen beginnen we met omkleden. Onder het politiehemd gaat een kogelvrij vest en op de broekriem gaat een gordel met handboeien, handschoenen, pepper spray en het dienstpistool. Ik krijg een rondleiding door het bureau en word even opgesloten in een cel om te ervaren hoe het is om in een kamertje te zitten zonder deurklink en ramen. Er hangt een geur die doet denken aan een lift op een station. En ik ben blij als de deur weer open gaat. Dan begint de briefing. Iedereen die dienst heeft deze avond op bureau Hoefkade zit bijeen en belangrijke punten worden doorgenomen. Veel daarvan mag ik niet noemen in verband met de geheimhoudingsplicht die ik heb moeten tekenen, maar dat er een lokfiets in de wijk staat met GPS is geen geheim.
De stormram hebben de agenten gelukkig niet nodig voor de melding van poging tot zelfmoord. De deur kan gewoon open en de ambulance is kort na ons ter plaatse. Als we weer wegrijden naar de volgende melding gaat de nazorg voor een van de familieleden door met een telefoontje naar Jeugdzorg. Ondertussen verwonder ik mij over de hoeveelheid aan knoppen in de auto van sirenes, zwaailichten, navigatie en de portofoon.
We staan al snel weer op straat in de Schilderswijk en we worden met argwaan aangestaard door de jongeren om ons heen. “Ga eens boeven vangen.” krijgen we toegeworpen. Het komt koud op mijn dak na wat we net hebben meegemaakt. De agenten lijkt het niet te deren, maar als de jongens te dichtbij komen wordt ze vriendelijk, maar direct gevraagd om door te lopen. Wat is dat toch met de antipathie tegen de politie? Ik kan mij herinneren dat ik bij ADO Den Haag in het stadion zat en er een lied werd gezongen om de politie de meest erge ziekte toe te wensen. De politie bestaat uit mensen die hun leven geven voor onze veiligheid. Waarom lijkt bij sommige daar zo weinig respect voor te zijn?
Ik krijg van de agenten verhalen te horen die mij aangrijpen. Ik was mij niet bewust van hun grote medische taak. Omdat ze in de wijk rijden zijn ze vaak als eerste ter plaatse bij medische spoed. Zo vertellen ze over het reanimeren van baby’s. Of hoe een agent naar de keel werd gegrepen door iemand die zelfmoord probeerde te plegen. Even later kreeg dezelfde man een hartstilstand waarop de man moest worden gereanimeerd. Zo snel moet je schakelen als agent. Niet alleen van de ene melding naar de andere, maar ook direct kunnen vergeven en de man die je net daarvoor naar de keel vloog nu dienen.
We komen op uiteenlopende plekken en rijden ook over de Geleenstraat, de wallen van Den Haag. Snel spotten de agenten een verdachte auto en bij het checken van de kentekengegevens blijkt inderdaad geen schone lei. De auto is er vandoor gegaan, maar een motoragent heeft hem gespot en houdt hem staande. Over de radio worden andere auto’s doorgegeven die in verband zijn gebracht met mensenhandel. Alles ademt dat het hier geen zuivere business is. De verleidende blikken van de vrouwen achter de ramen zijn een masker voor het leed dat achter de deur schuilgaat.
Ik sta steeds meer versteld van de diversiteit aan taken die de politie in haar pakket heeft zitten. Tijdens een dienst zie ik de agenten schakelen van medisch hulpverlener, ordehandhaver, achtervolger, beveiliger, bekeurder, maatschappelijk werker, administrateur, rechercheur, buurtwacht en dan is dat slechts een greep uit een relatief rustige dienst. Het duizelt mij en ik zit aan het eind van de dienst vol van de indrukken op bureau Hoefkade. Dan schreeuwt een agent: “Lokfiets!”. Ik spring op van mijn stoel en ren naar de politieauto. De agenten van de volgende ploeg springen ook in de auto. Ze hebben er zin in. Binnen 5 minuten staan we bij de fietsendief die snel in de handboeien wordt geslagen. Want naast alle taken doet de politie dat ook: boeven vangen.