RSS
Header

Stefan van der Kamp doet buiten gewoon verslag.
Hij werkt als fotograaf, redacteur en regisseur.

The children of Chawolo

Bigpicture | Travel

We had the privilege to go with a team to Chawolo in Eastern Uganda to support the work of Tim & Wilma with their project Child’s Destiny of Hope. This gives an impression of our mission trip.

Leave nothing but footprints. Take nothing but pictures.

Artikel | Travel

Die avond zou ik een foto gaan maken van suppers op zee met op de achtergrond het Kurhaus. Om dit te kunnen doen fotografeerde ik vanaf de pier. Toen ik echter boven op de pier stond zag ik dat het geen mooie foto ging worden. Het strand was gebruikt als een festivalterrein. Het leek net een vuilnisbelt. Lopend over het strand naar de pier moest ik kapotte bierflesjes en door meeuwen opengereten vuilniszakken ontwijken.

Dit jaar reisde ik met mijn vrouw door Azië. In het noorden van Vietnam liepen we langs rijstvelden in de buurt van het bergdorp Sapa. Er leven daar stammen die zelfvoorzienend zien door hun rijstteelt en gastvrijheid voor toeristen. Wat mij trof was het vele plastic afval dat er langs de route lag. Dan betrap ik mijzelf erop om te denken: dat doen wij in Nederland niet.

We mochten ook de wonderen van de onderwaterwereld van dichtbij meemaken. Daar word je stil van. Het was dan ook pijnlijk om te zien dat op het Indonesische eiland Bali sommige stranden werden gebruikt als een vuilnisbelt. Ik herinner me het moment dat een local naar het water liep om zijn lege plastic flesje in zee te gooien. En dat op een van de mooiste duikspots van het eiland. Dan denk ik het weer: dat doen wij in Nederland niet.

Gisteren stuurde de gemeente Den Haag na het uitkomen van de strandvuilnisbeltfoto een bericht na. In een nacht na een drukke dag halen 16 tot 20 man gewapend met machines en knijpers bijna 100 kuub afval van het strand. Het werk van de schoonmakers is te prijzen. Maar wat is nu het signaal dat er wordt afgegeven? Leave your garbage behind. We clean the beach. Het maakt niet uit dat we er een rotzooi van maken.

Op het moment dat ik het strand van Scheveningen bezaaid met afval aantrof wist ik ineens van wie het afval was in het noorden van Vietnam. Juist, van ons Nederlanders. We zijn gewend om alles achter te kunnen laten. Iemand anders ruimt het wel op. Het was bij de beklimming van de Mount Kinabalu op het eiland Borneo dat ik het bordje tegenkwam. Leave nothing but footprints. Take nothing but pictures.

Oog in Oog met de Zorrohaai

Artikel | Travel

Why are people so afraid of sharks? Is it because of the image created by movies like Jaws? Or is it because media tend to overreact with every incident?

As Dutch citizens we never see sharks and maybe that’s why we tend to overreact when we hear the word shark. Actually almost 400 types of sharks are no threat to humans and the 4 or 5 types that could kill rather eat a tasty seal. The chance that you get killed by a soda machine is bigger then the chance you get killed by a shark. But shark accidents always make it to the front page.

Actually, we are a threat to sharks. Because of huge demand for shark fins the beautiful creatures get slaughtered only for their fins (bit.ly/zjupCF). Because not enough people care about these so thought ‘dangerous’ sharks the killing continues each and every day. I’m not an extremist in this. I think we can eat animals. But to cut of only the shark fins and throw the sharks back into the sea is just cruelty. Check out also this movie Sharkwater (sharkwater.com) which deals with this subject.

This movie is shot in Thailand, Malaysia & the Philippines. This was our first diving experience and we were blown away by the beauty of the sharks and underwaterlive.

Divers: Mirre & Stefan van der Kamp
Edit: Jan Willem van der Kamp
Narrator: Bert van der Kamp
Shots: Stefan van der Kamp

Music:

The Cult – Go Outside
Augustines – Chapel Song
Decibelle – Otsje Nasj
Elize – Dreamer

About this production:

This is a non commercial production shot during my travels with my wife. Normally I work as an editor, photographer and writer. This is not shot with my professional equipment, but with a compact camera. It was edited by my brother Jan Willem and narrated by my father Bert. He is also one of the singers from the group Decibelle.

Stefan van der Kamp – StefanvanderKamp.nl

 

Van diepte naar hoogtepunt op de Filipijnen.

Bigpicture | Kitesurf , Travel

Een wonderlijk avontuur is ons ten deel gevallen op de Filipijnen. De onderwaterwereld, de prachtige eilanden, de beklimming van de vulkaan, het ging ons verstand te boven.

Killing Tree & Killing Cow in Cambodja

Artikel | Travel

Cambodja is het meest aangrijpende land waar we doorheen reizen. Een land waar in de laatste 25 jaar van de vorige eeuw een kwart van de bevolking is uitgemoord. En ondanks deze recente gruwelijkheden hebben de Cambodjanen, of ook wel Khmer genoemd, een onuitwisbare glimlach, een aanstekelijke openheid en een vertrouwen waar helaas te vaak misbruik van wordt gemaakt. Cambodja is een land dat geen mens ongeroerd laat en daarom een uitstekende plek voor een vakantie. Een greep uit de bizarre en hoopgevende gebeurtenissen in Cambodja.

De Killer Tree (expliciet)


Deze op het eerste gezicht normale boom zorgt bij het horen van de gruwelijke functie voor rillingen door de ruggengraat. De boom staat op Choeung Ek. De naam van een verzameling massagraven in de buurt van hoofdstad Phnom Penh. De boom met de bijnaam Killing Tree werd door de beulen van de Khmer Rouge gebruikt om baby’s tegen dood te slaan. Volgens de Khmer Rouge was het beter om tien onschuldige mensen op te pakken dan een schuldige te laten gaan. En als de Khmer Rouge besloot dat er iemand schuldig werd bevonden was er het adagium: “To dig up the grass, one has to remove even the roots.” Gecombineerd met paranoia leverde deze lijfspreuken een cocktail voor het massaal vermoorden van baby’s tot volwassenen van de eigen bevolking. Op de foto zie je een gat in de grond, onder de toren. Dit is een van de massagraven waar de mensen in werden gegooid. De toren op de achtergrond is een gedenkplek. Een verzamelplaats van schedels en botten die uit de graven zijn gehaald. In verschillende verdiepingen liggen de schedels gesorteerd op leeftijd toen ze stierven. Nog niet alle botten, kleding en schedels zijn geborgen. Toen wij over de Killing Fields liepen zagen we kleding, tanden en botten uit de grond komen. Deze plek laat geen mens ongeroerd. Gerechtigheid is er echter voor de slachtoffers nog niet geweest. Er is slechts een gevangenisdirecteur voor het Cambodja-tribunaal verschenen en veroordeeld.

De koe zegt boe-m

Van het bezoek aan de killing fields en gevangenis S-21 bij Phnom Penh waren we van ons stuk gebracht. Maar dan komt het absurde van het land dat Cambodja heet. We worden gevraagd of we na het bezoek aan deze gedenkplaatsen stoom af willen blazen: op de shooting range. De vraag is of we zin hebben om met een AK-47 te schieten, op een levend doelwit. Een kip, of als we geld over hebben een koe. Al moeten we dan wel een raketwerper huren, een raket kopen, en verplicht een AK-47 huren. Dit is om de koe uit zijn lijden te verlossen als deze nog niet dood is na de raketinslag.

We hebben de koe gewoon boe, in plaats van boem, laten zeggen om de volgende redenen.

  • Het gevoel van het aanbod is alsof we net een concentratiekamp hebben bezocht uit de Tweede Wereldoorlog en dan worden gevraagd of we zin hebben om een koe te vergassen.
  • Onder de Cambodiaanse bevolking is honger nog steeds een begrip wat leeft. Voedsel verspillen door een koe op te blazen is doodzonde.
  • Dieren voor het plezier opblazen is sadistisch.

Wat moet je dan doen nadat je naar een indrukwekkende plek als de Killing Fields bent geweest? Daarvoor kregen we een uitstekende tip.

Rijst naar het weeshuis brengen

Als kind had ik wel eens dat ik mijn bord niet leeg wilde eten, omdat ik bijvoorbeeld de spruitjes niet lekker vond. Dan zei mijn moeder altijd: eet je bord leeg, want de kindjes in Afrika zouden er van smullen… Enfin, waarschijnlijk komt de uitspraak meerderen wel bekend voor. Ik dacht haar dan te slim af te zijn door te zeggen dat we de spruitjes dan wel konden opsturen in een envelop. Maar dan gaf mijn moeder weer aan dat het bedorven zou zijn op het moment dat de spruitjes dan aan zouden komen. En uiteindelijk gingen dan met wat appelmoes als glijmiddel de spruiten richting mijn maag.


Hier in Cambodja zit je zo dicht op de armoede dat je je bord niet leeg hoeft te eten. Er lopen genoeg kinderen en volwassenen over straat die je bord graag met je willen delen. Omdat je daar maar een enkeling mee helpt besloten we om toch te gaan voor een manier van helpen waar dezelfde persoon mee kwam die ons het koeien schieten had aangeraden: rijst naar een weeshuis brengen. De Lighthouse Orphanage vangt kinderen op van verschillende achtergronden die hun ouders zijn verloren.

Een zak rijst van 50 kilo waar je 700 tot 1000 kinderporties uit haalt kost 50 dollar. Je kan het zelf gaan brengen of via de website een donatie doen. Het leuke van zelf brengen is de rondleiding door het weeshuis en het voetballen met de kinderen.

Weeshuis in de strijd tegen slavernij


Een weeshuis is een belangrijk instrument in de strijd tegen mensenhandelaren. Arme jongens en meisjes worden maar al te makkelijk verkocht aan bordeelhouders of vissers die gratis arbeidskrachten zoeken. De slavernij is springlevend vandaag de dag. Een weeshuis is een plek waar op de kinderen wordt gelet en zo voorkom je dat ze ten prooi vallen aan mensenhandelaren. Organisaties als International Justice Mission en ook de CNN zette zich actief in tegen moderne slavernij. Kijk hoe je kan helpen op hun websites.

Cambodja is een vakantieland


Dit klinkt wellicht als een sombere opsomming van redenen om het land te mijden. Maar vakantie vieren in Cambodja zorgt voor een beleving die ongeveer alle emotiegebieden van de mens bespeelt. Je kan hier huilen en sidderen van de gruwelijkheden die hier hebben plaats gevonden. Je kan hier intens blij zijn met de bevolking omdat die tijd voorbij is. Samen de vrijheid vieren en blijven werken voor meer rechtvaardigheid door de juiste initiatieven te ondersteunen van de bevolking. Verbaasd genieten van een bezienswaardigheid zoals de bomentempel (zie foto) nabij Angkor Wat, waar de bomen de tempel zijn gaan overwoekeren. Een attractie van wereldklasse.

De boottrip tussen Siem Reap en Battambang waarbij voortdurend kinderen vol enthousiasme ons lachend en zwaaiend begroeten laat een onuitwisbare indruk achter. Ze bezitten weinig tot niets en hebben voornamelijk elkaar. De blijdschap van de kinderen is niet gespeeld en de lach is van oor tot oor. Zo weinig hebben en zo blij zijn. Daar kunnen wij als westerlingen nog veel van leren. Een vakantie naar Cambodja laat geen mens ongeroerd.